Dajesz dziecku telefon w samochodzie? Jesteś w grupie osób błądzących

W tym roku postanowiłem aktywnie włączyć się w życie szkoły podstawowej mojego bombelka i w efekcie od jakiegoś czasu konsultuję statut tej placówki. Jednym z najbardziej kontrowersyjnych zapisów jest ten, który mówi o zakazie używania telefonów w czasie lekcji, ale rodzice chcą jego rozszerzenia na całkowity zakaz używania ich w szkole. Jestem przeciwnikiem tego rozwiązania, bo obcuję z nowymi technologiami, miałem w ręku większość smartfonów, które zadebiutowały w Polsce w ciągu ostatnich lat. Stoję na stanowisku, że pozbawienie dzieci umiejętności korzystania z nich to narażanie ich na późniejsze problemy w życiu. To tak jakby 30 lat temu zakazać czytania, bo przecież mały człowiek może przeczytać coś brzydkiego w książkach.

Nie jest łatwo, tylko kilka osób podziela mój pogląd, co ciekawe - wszyscy mają mniejszy lub większy związek z technologiami, więc rozumieją przewagi. Stoimy na stanowisku, że dzieci trzeba nauczyć mądrego korzystania z urządzeń, limitować im czas w internecie i z nimi rozmawiać o tym, co na nie w nim czeka, począwszy od przemocy po patusów z różnych gal freak-fight'owych. Edukacja zamiast zakazów, ale niestety jest silny opór w tej materii. Rozmawiamy, dyskutujemy i nagle ktoś napomknął, że teraz to wszyscy wygodni, bo dają dzieciom telefony w samochodzie i mają je z głowy. I zacząłem się nad tym zastanawiać, czy tak naprawdę jest.

Mam dwa bombelki płci żeńskiej, które dzieli 5 lat różnicy, ale obie w samochodzie chcą korzystać z telefonu. Czasem im pozwalam, a czasem nie, bo np. źle się zachowywały, albo przekroczyły swój dzienny limit czasu przed ekranem. Jednak nigdy nie dostały smartfonów na całą trasę, a trochę tras pokonujemy, czy to na wakacje czy to w ramach odwiedzania rodziny, kiedy jedzie się te półtorej godziny. Smartfon wydawałby się najlepszym rozwiązaniem - odpalam jednej bajkę, druga sama ogarnia swoją grę i można jechać w ciszy i względnym spokoju do celu. Tylko takie podejście skutkuje później problemami w przyszłości i uzależnieniem od ekranu.

Więcej o samochodach przeczytasz w:

Nie myślcie, że żartuję. WHO zaleca, żeby dzieci do drugiego roku życia w ogóle nie korzystały z ekranów, od 2 do 5 lat maksymalnie godzinę, a od 6-12 lat 2 godziny dziennie. I to też nie jednym ciągiem. Czas spędzany przed ekranem powinien być przemieszany z innymi aktywnościami. Sam tak robię - rozmawiam z dzieciakami, gramy w różne gry w stylu szukamy samochodu o określonym kolorze, albo rzeczy, zgadywanki itd. Śpiewanie też się odbywa, ale proszą mnie, żebym im nie towarzyszył, bo uszy bolą. Mam zasady i się ich trzymam.

Tymczasem mam znajomego, który daje telefon dziecku od razu przed podróżą i zabiera po dojechaniu do celu. Mówi, że nie ma zamiaru słuchać krzyków i wrzasków przez drogę, bo musi skupić się na prowadzeniu. Dzieci są jak zombie, wpatrzone w ekrany. I trochę mnie to martwi, bo okazuje się, że to dosyć częste podejście. Popytałem i dowiedziałem, że dzieciaki są oburzone, gdy nie dostają telefonu. Taki rodzic wpada w zaklęty krąg - nie da telefonu, będą się drzeć, da - będzie spokój, ale jak zabierze - będą wrzeszczeć.

Ale znajomy twierdzi, że jego podejście jest dobre, bo jeżeli w samochodzie jest głośno, to nie jest w stanie się skupić, robi się nerwowy, nie reaguje dobrze na sytuację na drodze i może doprowadzić do wypadku. I jestem w stanie go zrozumieć, bo rozproszony lub przebodźcowany kierowca, to niebezpieczny kierowca. Tylko co wybrać? Komfort i bezpieczeństwo czy higienę cyfrową?