Była kiedyś taka Łada, co ją wychowały goryle. I wyrosła na trzydrzwiowego crossovera

Rosja, szare lata dziewięćdziesiąte. Prezydent Jelcyn na wiecznym rauszu nie radzi sobie z szorującym po dnie rublem, próbami reform ustrojowych oraz wojną w Czeczenii. Zaś w Toliatti w Wołżańskiej Fabryce Samochodów postanowiono iść z duchem kapitalizmu i dać klientom większe prawo wyboru.

Trzeba pamiętać, że asfalt na drogach w Rosji był (w sumie dalej często jest) dobrem luksusowym. Gdy w Europie mamy autostrady do swobodnego połykania kilometrów, w Rosji pokonanie drogi od miasta do miasta często oznacza przedzieranie się przez ośnieżoną tundrę. W tym celu od lat siedemdziesiątych w zakładach AwtoWAZ produkowano Nivę – samochód znacznie bardziej komfortowy od spartańskich Gazika czy UAZ-a, a lepiej radzący sobie w terenie niż Żiguli.

Dla niektórych to wciąż jednak było mało. Trzeba było stworzyć coś równie dzielnego w terenie, jednak lepiej pokazującego status majątkowy jego posiadacza. No i coś, co na wolnym rynku Federacji Rosyjskiej mogło konkurować z Iżem 2126. We współpracy ze studiem projektowym DECON skrzyżowano więc popularną kompaktową Ładę Samarę z terenową Ładą Nivą. Od tej pierwszej przejęto praktyczne, trzy- lub pięciodrzwiowe nadwozie, zaś od modelu z napędem na wszystkie koła – podwozie ze skrzynią biegów, silnikiem oraz zawieszeniem - dało to całkiem imponujący prześwit o wielkości 220 mm. Nowością były hamulce tarczowe na wszystkich czterech kołach.

Czytaj też:

Nowy model otrzymał kod fabryczny 2108-34 (wersja trzydrzwiowa) oraz 2109-34 (model pięciodrzwiowy), a także wdzięczną nazwę handlową Tarzan - w nawiązaniu do fikcyjnej postaci człowieka wychowanego pośród małp. Jeśli chodzi o wygląd, to samochód był równie urodziwy co rosyjski zapaśnik. Karoseria została nieco zmieniona poprzez dodanie plastikowych nakładek na koła i zastosowanie innych zderzaków. Nie zmodyfikowano jednak w ten sposób Samary w wersji sedan, ani kabrioletu Natasza. Trochę szkoda, gdyż mogły to być samochody przekręcające licznik dziwności. Wnętrze było prawie takie same jak w zwykłej Samarze – jedyną różnicą był masywniejszy tunel środkowy z dwoma dodatkowymi dźwigniami.

Niemałego problemu przysparza przypisanie Tarzana do konkretnego segmentu. Na pewno nie jest to samochód terenowy, gdyż jego wnętrze pochodzi prosto z samochodu kompaktowego. Druga połowa lat dziewięćdziesiątych to okres powstawania pierwszych kompaktowych SUV-ów - Toyoty RAV4 czy Hondy CR-V. Jednak nadwozie Tarzana jest mniej pudełkowate, a szerokie nadkola wyglądają wręcz sportowo. Więc może SUV-coupe? A może crossover?

Unikatowość pomysłu inżynierów z Toliatti przełożyła się na wyniki sprzedaży. Tarzany były produkowane do 2003 roku wyłącznie na specjalne zamówienie, zaś liczba wyprodukowanych egzemplarzy oscyluje wokół 2500. Nigdy nie były one eksportowane poza Rosję i pozostają endemitem na swoim lokalnym rynku. Mimo wątpliwego sukcesu handlowego AwtoWAZ zdecydowało się stworzyć następcę Tarzana. W 1999 roku ponownie zamontowano podwozie Nivy do kompaktowego modelu, jednak tym razem były to auta z nowej serii - 111 (kombi) oraz 112 (pięciodrzwiowy hatchback). Tego tworu nie można było nazwać inaczej niż Łada Tarzan-2.