16 800 zł to niewiele za możliwość mieszkania w Lublinie. Wiem, bo w nim mieszkam

Jest okazja, żeby opowiedzieć wam, jak mieszka się w Lublinie, po przeprowadzce z dużego miasta. Okazja jest taka, że w sprzedaży jest kamper na bazie Lublina z Lublina. Oto jak wygląda komunikacyjne życie w Lublinie.

Wyprowadzka z dużego miasta ma swoje zalety, te komunikacyjne. Nagle wszystkie odległości stają się niewielkie, jest tak blisko, że czasami aż za blisko. Pokonanie dowolnej odlegości w krótkim czasie rozpuszcza i rozpieszcza. Nagle odkrywa się, że jeśli jakaś miejska podróż zajmuje ponad 20 minut, to jest to stanowczo za długo i za daleko. W Warszawie całowałbym po rękach, gdybym był w stanie dojechać gdzieś w 20 minut. W Lublinie półgodzinny przejazd to wyprawa typu nie chce mi się. Jak przypomnę sobie ponad godzinne dojazdy do pracy w jedną stronę, to głowa mnie boli. Każdego tygodnia zmarnowane 10 godzin. Może nie do końca zmarnowane, bo unikałem jeżdżenia autem, to książkę sobie czytałem i zostałem fanem skuterów.

Ten problem mnie nie dotyczy, bo praktycznie nie poruszam się po mieście samochodem. Technologia jest na takim etapie rozwoju, że nie muszę. Czasami jednak mi się zdarza i wtedy trafiam na jakiś samochodowy ścisk. Mieszkańcy, którzy całe życie jeżdżą tylko po tym mieście, mogą uważać, że tu naprawdę są korki. Otóż nie, to nie są korki.

Korek to jest wtedy, jak na Moście Siekierkowskim w Warszawie jest niegroźna stłuczka i mimo że da się nim przejechać, to zator rozlewa się na sąsiednie dzielnice, a nawet na podwarszawskie miejscowości. Korek to jest wtedy, jak stoi całe miasto, a kierowcy mogą tylko na siebie bezsilnie trąbić i to jest scena powtarzalna, otrzymywana w pakiecie z życiem w stolicy. W Lublinie nie ma korków, są denerwujące ciasnoty. Częściowo spowodowane tym, że jeździ się tu mniej pewnie.

O tym pierwszym szoku już wam pisałem. Wolę jeździć po stolicy niż po Lublinie, oczywiście, jak nie ma w niej korka. Nie będę się powtarzał, ale tam dojazd do jakiegoś miejsca, to jest zadanie, które wykonuje się możliwie sprawnie. W Lublinie wiele osób wciąż przerasta zmiana pasa ruchu.

Warszawa ma bardzo dobre drogi, koniec kropka. Znalezienie tam utyranego życiem asfaltu wymaga pewnych starań. W Lublinie wyremontowano ostatnio jedną z głównych ulic, Aleje Racławickie. To była jedna z trzech sporych ulic o kierunku wschód-zachód, których jakość wołała o pomstę do nieba. To jeszcze zostały tylko dwie, Zana i ulica Głęboka, których nawierzchnia wygląda jak po działaniach wojennych.

Tych ulic do remontu jest na pewno więcej, ale te dwie szczególnie mnie bulwersują, bo są w mojej okolicy. Nie da się tam przejechać z zachodu na wschód i odwrotnie, nie jadąc po wybojach. Jakość dróg w Lublinie, choć poprawiająca się, pokazuje prawdziwe zapóźnienie gospodarcze tego regionu. Wśród największych pracodawców są tu ciągle spółki podległe samorządowi i uniwersytet. Bez pieniędzy dróg budować i remontować się nie da.

Tych spalinowych. Motocykle i skutery to domena większych miast. Z jednej strony to dla zmotoryzowanych Lublinian dobra informacja. Ruch jednośladów częściowo wymuszają korki i problemy z parkowaniem. W Lublinie nie widać ich tak wiele, jak w innych miastach. Widocznie, ciągle za łatwo jest tu dojechać samochodem i zaparkować w centrum miasta.

Zabawna jest też infrastruktura rowerowa. Niby drogi dla rowerów istnieją, ale skonstruowane są tak, że z każdego miejsca w Lublinie da się dojechać nad Zalew Zemborzycki, czyli na tereny rekreacyjne. W śródmieściu praktycznie żadne infrastrukturalne ułatwienia dla rowerów nie istnieją. Trzeba jeździć chodnikami, bo mało kto, normalny, jeździ przepisowo, czyli między samochodami, w ruchu ulicznym.

Mieszkańców raczej słabo się zachęca do korzystania z tej formy transportu. Na papierze może tak, ale nie w praktyce. Oto trzy przykłady:

Brzmi to jak żart i komunikacja miejska chyba działała lepiej, gdy wiele lat temu, ściśnięty jak śledź w beczce, dojeżdżałem rano autobusem na lekcje i zajęcia.

W tym samochodzie z ogłoszenia myślę, że dość przytulnie. Nie ma udogodnień w postaci prysznica, niewidoczna na zdjęciach jest też umywalka. Auto zapewne nie rozpieszcza też zużyciem paliwa, nie padają również żadne słowa o ogrzewaniu wnętrza, ale coś wygląda przyjaźnie. Tak właśnie mieszka się w i jeździ po Lublinie. Odległości są niewielkie, czasami jest trochę oldschoolowo, ale zawsze to lepiej niż za ciasna, mimo swej wielkości, Warszawa. Patrząc na ceny mieszkań, które w Lublinie urosły nieproporcjonalnie do stopnia rozwoju tego miasta, warto za możliwość mieszkania w tym Lublinie zapłacić 16 800 zł.