Lamborghini Calà: poprzednik Gallardo, któremu nie było dane wejść do produkcji

Lamborghini zwykle kojarzymy z najwyższej klasy supersamochodami , takimi jak Miura, Countach, Diablo, Murciélago czy Aventador. Firma jednak wielokrotnie oferowała też mniejsze i słabsze maszyny, jak choćby Urraco czy Jalpę. I to właśnie Jalpę Calà miała zastąpić.

Produkcja Lamborghini Jalpy została zakończona w 1988 r. Pracowano już wtedy nad prototypem P140, dla którego zaprojektowano całkowicie nowy, 4-litrowy silnik V10 o kącie rozwidlenia cylindrów wynoszącym 90 stopni. Projekt P140 ostatecznie zarzucono, ale nie poszedł on na marne.

Nowe auto pokazano na Salonie Samochodowym w Genewie w 1995 r. Pod względem stylistycznym Calà wyraźnie odcinała się od pozostającego w stylistycznych klimatach lat 80. modelu P140. W zamian Giorgetto Giugiaro, który w głównej mierze odpowiedzialny był za nadwozie żółtego prototypu, nawiązał m.in. do Miury (przednimi reflektorami) i Countacha (charakterystycznym kształtem przedniej szyby). Z profilu Lamborghini Calà przypominało nieco starszego i większego brata - Diablo.

Umyślnie nie piszę „za przednimi fotelami”, ponieważ Calà to samochód z dwoma rzędami miejsc (w układzie 2+2). Za nimi można było znaleźć taki sam silnik jak w starszym prototypie. Według różnych źródeł, przy ponad 7 tys. obr./min. osiągał on od 377 do ponad 400 KM. Widlasta dziesiątka dzięki współpracy z zaprojektowaną specjalnie dla niej 6-biegową skrzynią manualną (Diablo miało tylko 5 biegów) miała oferować przyspieszenie do 100 km/h w 5 s. I rozpędzać auto do ok. 290 km/h.

W zasadzie zabrakło tu tylko drobiazgów, takich  jak lepsze zestrojenie zawieszenia czy wygłuszenie wnętrza. Nie przeszkadzało to jednak, by po prostu wsiąść do auta i gdzieś nim pojechać – Lamborghini Calà wzięło nawet udział w rajdzie Grande Giro Lamborghini 50° Anniversario, który zorganizowano w 2013 r. w północnych Włoszech. Za kierownicą konceptu zasiadł wtedy syn Giorgetta Giugiaro – Fabrizio.

Do wykończenia wnętrza użyto sporej ilości skóry, której kolor trudno mi nazwać (jak to facetowi), ale zaryzykuję stwierdzenie, że to burgund. To morze burgundu (dobra, cicho mi tam) przełamano jaśniejszymi wstawkami z Alcantary (zamszu?), a także czarnymi: kierownicą i konsolą centralną. Co ciekawe, można było nawet liczyć na poduszki powietrzne.

Nie trzeba się także było obawiać zbyt małej ilości światła w kabinie. Nie dość, że dach był częściowo szklany, to można go było zdjąć - Calę można tym samym uznać za auto z nadwoziem typu targa.

Nie oznacza to bynajmniej, że powstało więcej egzemplarzy tego Lamborghini - istnieje tylko jeden. Rzecz w tym, że przez pewien czas po premierze nadal pracowano nad konstrukcją i wyglądem Cali, w związku z czym doczekała się m.in. dodatkowych wlotów powietrza obok pokrywy silnika, jak również tylnego spoilera polakierowania na czarno (wcześniej był żółty). Najbardziej kontrowersyjnym elementem mimo wszystko pozostały w mojej opinii tylne lampy, wyglądające trochę jak zaprojektowane w ostatniej chwili.

Przy specjalnych okazjach można je też okazjonalnie zobaczyć w muzeum Lamborghini w Sant'Agata Bolognese, a nawet w muzeum Audi w Ingolstadt.

Jeśli jednak z jakichś względów w najbliższym czasie się tam nie wybieracie - nie ma problemu. Podobnie jak opisywany niedawno Ford Indigo, także i Lamborghini Calà znalazło się na liście samochodów dostępnych w grze Need For Speed 2. Aż nabrałem ochoty, żeby pograć...

A potem? Potem nastała era również 10-cylindrowego Lamborghini Gallardo. O jakimś prototypie na jego bazie z pewnością też kiedyś napiszemy.