Spróbowałem nowego Superba i wygląda na to, że nie dla mnie życie w luksusie

Słownik PWN definiuje luksus jako „warunki zapewniające wygodne życie”, a także „przyjemność, na którą można sobie rzadko pozwolić” oraz „drogi przedmiot ułatwiający lub uprzyjemniający życie”. I patrząc na to w ten sposób można zaryzykować stwierdzenie, że luksus to pojęcie bardzo względne i zależne od punktu wyjścia i oczekiwań. 

Żebyśmy mieli jasność - parasole w drzwiach to jedyny punkt wspólny obu wspomnianych marek. No dobra, jakby jedno oko zamknąć, a drugie mocno przymknąć, to może jeszcze można by szukać podobieństw w ilości miejsca w kabinie. Bo tej w odświeżonym Superbie wciąż nie brakuje. 2841 mm dzielące obie osie pozwoliły na zaprojektowanie olbrzymiej przestrzeni pasażerskiej, a jasna, skórzana tapicerka wersji Laurin & Klement jeszcze to wrażenie potęguje.

Jest przepastnie i całkiem wygodnie, przynajmniej na bocznych miejscach. Szeroka kabina pozwoliła też na przygotowanie całkiem przestronnego miejsca siedzącego na środku, więc Superbem można bez bólu podróżować z kompletem pasażerów. Albo np. można liczyć na to, że po zamontowaniu fotelików, wciąż ktoś będzie mógł wcisnąć się na środek. 

Na marginesie – żeby zamontować fotelik z pomocą Isofix trzeba wyrwać plastiki osłaniające mocowania. Celowo użyłem słowa wyrwać, bo w testowym egzemplarzu by je wyciągnąć, trzeba było się z nimi mocno naszarpać. Wiadomo, nikt nie robi tego na co dzień, ale mi bardziej podobało się rozwiązanie np. z Mercedesa EQC z zaślepkami, które same się składają. 

Dobra, jak już jesteśmy przy dzieciach, to jeszcze dodam, że szanuję opcję indywidualnego blokowania tylnych drzwi i okien. Nie każdy producent przewiduje taki wariant, a czasem może się przydać, jeśli nawet nie dla dzieci, to dla dorosłych pasażerów znajdujących się w stanie, w którym zachowują się gorzej niż dzieci. 

Bagażnik w Superbie dalej jest ogromny. Myślę, że jakbym się do niego wmontował, to mógłbym się w nim z powodzeniem zdrzemnąć. W testowym egzemplarzu był nawet odpowiedni kocyk (za 500 zł razem z rozkładanymi zagłówkami kanapy). A jakby mi jednak brakowało miejsca, to mógłbym złożyć oparcia kanapy korzystając z dźwigni w ściance bagażnika. Tyle, że między oparciem kanapy a podłogą pozostaje spory próg, który utrudniałby zajęcie naprawdę wygodnej pozycji.

Tak bardziej poważnie - bagażnik jest wielki i ustawny, próg załadunkowy poprowadzono dość nisko, a zestaw uchwytów i siatek pozwoli na zapanowanie nad pakunkami. 

W sumie to ani w bagażniku ani na tylnej kanapie w odświeżonej wersji Superba nie pojawiło się nic nowego. Pierwszą nowością, jaką można zaobserwować po otwarciu drzwi kierowcy jest ekran, którym zastąpiono zegary. Po Audi i Volkswagenie zaczyna rozpychać się łokciami w Superbie. Virtual cockpit kosztuje 1850 zł i pozwala na dobór elementów, które chce oglądać kierowca w czasie jazdy. Ja upodobałem sobie ustawienie minimalistyczne, na którym było widać tylko zasięg i aktualną prędkość. Więcej mi w czasie jazdy nie trzeba.

Fotele są bardzo obszerne, dość płaskie i zamontowane stosunkowo wysoko. Czyli w zasadzie dokładnie tak, jak można by oczekiwać od foteli w limuzynie. Jeśli ktoś marzy o takiej kanapie - będzie zadowolony. Dla mnie są za szerokie i nie zapewniają wystarczającego podparcia bocznego. Nie wykluczam, że to celowy zabieg, który ma zniechęcić kierowcę do zbyt szybkiego pokonywania zakrętów. 

Owszem, skóra robi wrażenie, coś przypominające skórę na drzwiach też nie wygląda źle, ale np. na uchwycie do zamykania drzwi ów materiał znajduje się tylko z zewnętrznej strony. Chwyta się zwykły, twardy plastik. 

W kieszeniach w drzwiach znajduje się miękka wyściółka, która ma sprawić, że przewożone w nich przedmioty nie będą hałasować - super pomysł. Szkoda, że pożałowano jej od strony kabiny, tam gdzie nie sposób sięgnąć wzrokiem - przesuwające się drobiazgi i tak mają jak klekotać.

Schowek przed pasażerem jest chłodzony i pojemności mu nie brak, ale trzeba uważać, bo po naciśnięciu przycisku klapa nie otwiera się powoli, tylko opada z łoskotem i pełną prędkością. Za pierwszym razem można się zdziwić. Albo obudzić pasażera. 

W kabinie działa system podbicia głosu, który wysyła w czasie rzeczywistym głos kierowcy i pasażera do głośników na tylnej kanapie - żeby siedzący z tyłu mieli szansę usłyszeć tych, którzy siedzą z przodu. Wspaniale, ale głos w głośnikach ma minimalne opóźnienie, do którego trzeba się przyzwyczaić, bo w pierwszej chwili brzmi, jakby dwie osoby niemal jednocześnie mówiły to samo.

Jest więc niby luksusowo i dopieszczająco, ale tak nie do końca. W końcu coś musi zostać dla Bentleya, marki również z gamy VW. 

Superb może mieć teraz matrycowe reflektory LED, które wycinają ze snopu światła auta jadące z naprzeciwka. Sprawdziłem - na 400-kilometrowej trasie pokonywanej po zmroku nie zdarzyło mi się, by ktoś z przeciwka zamrugał do mnie oślepiony światłami Skody.

Swoją funkcję bezbłędnie pełnił asystent jazdy w korkach, dzięki któremu auto grzecznie sunęło w porannych wrocławskich sznurach aut zatrzymując się w razie potrzeby w bezpiecznej odległości od poprzedzającego samochodu. I wcale nie zostawiał za dużych odstępów, w które ktoś mógłby chcieć niepostrzeżenie się wcisnąć.

Nie polubiłem za to z Rear Traffic Alertu, czyli układu ostrzegającego przed samochodami nadjeżdżającymi z boku podczas wyjeżdżania tyłem z miejsca postojowego. Mimo że wycofując w lewo byłem przekonany, że nie stanowię jakiegokolwiek zagrożenia dla samochodu nadjeżdżającego na drugim pasie z prawej strony, nadgorliwy robot wcisnął hamulec i przerwał mój manewr. Oczywiście - skoro jest, lepiej by był przewrażliwiony, niż działał opieszale.

Poza miastem przydał mi się natomiast się aktywny tempomat z funkcją Predictive Control, który wykorzystuje obraz z kamery i dane nawigacji do wykrywania ograniczeń prędkości, automatycznie dostosowując do nich prędkość jazdy. Na szczęście nie trafiłem na fragmenty dróg o wątpliwym oznakowaniu i nie przeżyłem horroru jak Tymon ani nie stanowiłem zagrożenia jak kierowcy w Wielkiej Brytanii. Przyhamowywał przy wjeździe do miejscowości, reagował na ograniczenia, przyspieszał po ich odwołaniu - spokojnym tempem, bez agresji, tak jak powinno być.

Zawieszenie DCC o zmiennej sile tłumienia ustawiałem zwykle w tryb Comfort, w którym Superb stawał się przyjemną kanapą huśtającą pasażerów na nierównościach. Zachęcał do leniwego pokonywania trasy, jednocześnie nie przechylając się nadmiernie w zakrętach. W ustawieniu sportowym zawias znacznie się utwardza, ale biorąc pod uwagę fotele, o których wspominałem wcześniej, zupełnie nie miałem ochoty korzystać z tego trybu.

Dwulitrowa benzyna o mocy 190 KM to taki plan optimum dla tego modelu. Na przyspieszenie do setki potrzebuje niecałe 8 sekund, rozpędza auto do 240 km/h, a przy spokojnej, przepisowej jeździe spala ok. 8 litrów na 100 km. Gdy jechałem bardzo leniwie - Superb spalił mi 7,3. Gdy przeniosłem się na autostradę - średnia podskoczyła do 7,6. Z jazdą po mieście na dystansie tysiąca kilometrów wyszła mi średnia 8,3 l/100 km. Jak na auto o takim gabarycie - lepiej niż dobrze. Zaznaczam, że mówię o przepisowej i spokojnej jeździe, jak na limuzynę przystało.

Jeśli ktoś chce jeździć wygodnie, ale bardziej dynamicznie, to pewnie musiałby spróbować mocniejszego wariantu z napędem na 4 koła. Zaganiana do roboty jednostka z testowego auta zaczynała głośno hałasować i nie imponowała dynamiką np. podczas wyprzedzania. Po pięciometrowej limuzynie spodziewałbym się czegoś więcej. Pod tym względem Superb najbardziej odstaje od lepiej urodzonej konkurencji.

W kategorii „warunki zapewniające wygodne życie” - mamy wygodne, przestronne, dobrze wyposażone wnętrze i komfortowe zawieszenie. Brakło mi tylko zapewniających wygodę osiągów.  W kwestii „przyjemności, na którą można sobie rzadko pozwolić” - w Superbie nie ma rzadkich elementów, o które trudno w innych samochodach. Wszystko jest znane, sprawdzone, przemyślane i wygodne. A czy jest to „drogi przedmiot ułatwiający lub uprzyjemniający życie”? Testowy egzemplarz kosztował ok. 190 tys. zł. Jak na auto tej wielkości i z podobnym wyposażeniem - w zasadzie nie jest drogi. Czy ułatwia lub uprzyjemnia życie? Patrząc na zastosowane rozwiązania - w sumie tak. Ale to wciąż nie pozwala na jednoznaczne utożsamienie Superba z luksusem.

Za wielkie, za grzeczne, zbyt spokojne i… kanapowate. Ale założę się, że mój teść czy ojciec uznaliby to za ogromne zalety, włączyli podgrzewanie foteli i kierownicy i nie dali się z niego wygonić. 

fot. Piotr Barycki