Rimac C_Two: 1914 KM, 1,97 s do setki. Elektryczny supersamochód dostępny w Polsce. Widziałem go na żywo

Aston Martin, Koenigsegg, Porsche – oto legendarne, uznane firmy produkujące szybkie i drogie samochody. Co je łączy? Po pierwsze, wszystkie są klientami firmy Rimac Automobili mieszczącej się na przedmieściach Zagrzebia i sprzedającej swoje technologie. Po drugie, produkty tych marek w kwestii osiągów muszą uznać wyższość Rimaca C_Two.

Pokaz, który odbył się w podwarszawskiej Stacji Klasyki (o której niedawno pisaliśmy), miał konkretny cel. Chodziło o to, by wóz mogli obejrzeć nie tylko dziennikarze, ale i potencjalni klienci. To oznacza, że w Polsce można już zamówić takie auto. Polskim partnerem Rimaca jest firma Born Electric. Na nasz rynek przewidziano 5 sztuk z zaplanowanej na 150 egzemplarzy produkcji modelu C_Two. Dostawy mają rozpocząć się w 2020 roku. Uwaga – delikatnie mówiąc, nie jest tanio.

Na szczęście to nie jedyna astronomiczna wartość, którą należy wymienić przy opisywaniu C_Two. A pozostałe tłumaczą, dlaczego cena jest tak wysoka. Zacznijmy od mocy i momentu obrotowego: 1914 KM, 2300 Nm. Tu nie ma literówki – naprawdę mówimy o tak kosmicznych wartościach. Przekłada się to na przyspieszenie, które zapewne jest wręcz bolesne: Rimac osiąga 100 km/h w 1,97 sekundy. To wartość, której nie potrafię sobie nawet wyobrazić. Pasażerowie muszą krzyczeć, piszczeć i zapierać się nogami. Prędkość maksymalna wynosi z kolei 412 km/h.

Częste wyzwanie przy absurdalnie szybkich autach to problemy z trakcją. Co z tego, że wóz ma milion koni mechanicznych, skoro nie da się tego efektywnie przenieść na asfalt? Inżynierowie Rimaca znaleźli na to własny sposób. Samochód korzysta z aż czterech silników elektrycznych i każdy z nich napędza jedno z kół. Takie rozwiązanie nazwano Rimac All-Wheel Torque Vectoring System. Efektem mają być stała kontrola nad przekazywanym momentem obrotowym i idealna trakcja. W materiałach prasowych dystrybutora marki rewolucyjność tego rozwiązania jest porównywana do wprowadzenia napędu Quattro przez Audi w latach 80.

Mówimy tu oczywiście o „zwykłej” jeździe. Ale podczas jazdy torowej też ma być nieźle: firma zapewnia, że C_Two może pokonać dwa okrążenia północnej pętli Nurburgringu z wykorzystaniem pełnej mocy i bez utraty wydajności. Ładowanie baterii od zera do 80 proc. przy użyciu szybkiej ładowarki ma trwać zaledwie 30 minut.

Budynek Stacji Klasyki zazwyczaj mieści zabytkowe, dostojne modele. Rimac wyglądał na tle stojących z tyłu Porsche czy starych BMW jak przybysz z innego wymiaru. Nie jestem jednak fanem jego stylistyki. Moim zdaniem prezentuje się dość generycznie.

Konkurenci – o ile można ich tak nazwać – czyli na przykład LaFerrari czy Pagani Huayra – są rozpoznawalni na pierwszy rzut oka. Tymczasem Rimac jest opływowy, nowoczesny i efektowny – ale przy tym wszystkim trochę... nudny. Wygląda tak, jak gdyby wyjechał z gry komputerowej, w której twórcy nie mieli licencji na wykorzystanie prawdziwych modeli i musieli szybko stworzyć coś własnego.

Po wejściu do środka widać sporo najnowocześniejszej techniki. Dotykowe przyciski przypominają trochę te z Mercedesa. Ekran dotykowy jest świetnej jakości. Kierowcę otacza masa włókna węglowego. Ja przyczepiłbym się tylko do kierownicy, która jest zbyt cienka. Jadąc 412 km/h, chciałbym trzymać ręce na grubszym wieńcu.

Może brakuje mi w tym wnętrzu też odrobiny szaleństwa. Jest sterylnie i nowocześnie, ale w samochodzie za taką cenę chciałbym widzieć trochę więcej metalu, pikowanej skóry czy ciekawych detali. Choć całkiem możliwe, że życzenie klienta będzie rozkazem dla pracowników Rimaca i można wykończyć C_Two tak, jak chcemy.