Cała prawda o przyspieszeniu od zera do setki. Teraz będę się mądrował, a potem się pokłócimy

Dziś słyszy się, że motoryzacja nikogo już nie interesuje. Że romantyczne czasy dla tej dziedziny minęły, a samochody stały się po prostu kolejnymi urządzeniami, jakimi otaczają się ludzie we współczesnym świecie. To jednak nieprawda. Ekstremalne wartości przyspieszeń, mocy i prędkości maksymalnej nadal rozpalają wyobraźnię. Zobaczcie, jak najnowsza wielka marka (Tesla) zdobyła rozgłos – przecież nawet oni przez lata grali w tę grę, chwaląc się przyspieszeniami.

Wartości przyspieszeń od zera do setki są z roku na rok coraz bardziej imponujące. Gdy ja byłem młokosem, wszystko, co miało 5 sekund do setki, było diabelnie szybkie, a jeśli jakiejś konstrukcji udało się zejść poniżej 4 sekund – miałem wrażenie, że czytam o statku kosmicznym. Z czasem granica absurdu przesuwała się coraz dalej. Cztery sekundy do setki w samochodzie przestały robić wrażenie. Dziś, jeśli jakiś drogi supersamochód nie legitymuje się przyspieszeniem poniżej 3 sekund, w ogóle nie powinien należeć do tej kategorii. Imponujące jest dopiero przyspieszenie poniżej 3 sekund. A żeby takie portale jak ten chciały w ogóle pisać o osiągach danej konstrukcji, przyspieszenie powinno być poniżej 2 sekund – dopiero wtedy jest „wow”. Co więcej, takie wartości były kiedyś zarezerwowane dla samochodów sportowych i supersamochodów, a dziś?

Każdy elektryczny, czterodrzwiowy rodzinny „spaślak” za około 100 tys. euro lub więcej w swojej mocnej wersji robi setkę w 3-3,5 sekundy. Jednak zwróćcie uwagę, że w tym samym czasie przyspieszenie w normalnych, codziennych, wolumenowych autach wcale nie spada i od lat utrzymuje się na poziomie 8–10 sekund. Dlatego postanowiłem opisać przedziały przyspieszeń, tak jak ja je rozumiem po latach testowania różnych modeli. Oto cała prawda – moim zdaniem – o tym, co przyspieszenie mówi o samochodzie osobowym (choć dostawcze też się łapią).

Zza kierownicy będziesz mieć wrażenie, że jedziesz z zaciągniętym hamulcem ręcznym. Oczywiście im wolniej auto przyspiesza, tym ten wirtualny hamulec jest mocniej zaciągnięty. Nie licz na przyjemność z jazdy – przynajmniej nie tę wynikającą z wykorzystywania dostępnej mocy.

Nie jest wolne i spokojnie zaspokoi 99,9% potrzeb podczas codziennego przemieszczania się w ruchu miejskim. Jednak w takim samochodzie nie ma mowy o przyjemnym uczuciu nabierania prędkości. Zaryzykuję stwierdzenie, że większość aut porusza się w tym przedziale do dziś. Rozumiem, jeśli ktoś się oburzy, bo wozy, o których czyta w sieci, są szybsze, ale w realnym świecie ludzie rzadko kupują najszybsze wersje – to one zwykle trafiają do mediów.

To nadal nie będzie szybkie auto, ale naciśnięcie pedału gazu do końca powinno wywołać satysfakcję (choć jeszcze niepełną). W aucie z takim przyspieszeniem można zwykle cieszyć się jazdą na co dzień i nigdy nie znaleźć powodów do narzekania.

W takich autach można w razie potrzeby „depnąć”, a komenda zlecona przez prawą nogę przełoży się na wyraźne przyspieszenie. Czy to już szybki samochód? Jeszcze nie, ale wystarczy, by dobrze bawić się w ruchu ulicznym.

Taki samochód da już poczuć na plecach, że ma czym jechać. Do zabawy w pojedynkę tyle wystarczy. Niestety, większość aut sportowych jest szybsza, więc aby mieć z nimi szanse, to wciąż za mało.

Takie przyspieszenie oznacza, że mamy do czynienia z samochodami szybkimi, które potrafią dać dużo satysfakcji z jazdy. Takie osiągi mają mocne limuzyny i sportowe modele oraz dokoksowane SUV-y. Tutaj radość z przyspieszenia odczujesz nie tylko do 100 km/h, ale i do 200 km/h. To ostatni przedział, który uznaję za bezpieczny.

Samochody z takim przyspieszeniem to nie maszyny dla każdego. Wciśnięcie gazu do dechy sprawia, że wszystko dzieje się bardzo szybko. Zaczyna „łamać plecy” i można się spocić. Nie każdy powinien mieć dostęp do takich pojazdów.

Jeśli samochód ma takie przyspieszenie, módlcie się, żeby miał napęd na obie osie. Auto z takimi osiągami i napędem na tył może być niebezpieczne. W tym przedziale zaczyna się konkretne „łamanie karku” – przeciążenia są na tyle duże, że wciśnięcie gazu może wywołać u pasażera ból pleców. PS Takie samochody powinny wymagać dodatkowych uprawnień.

Jeszcze 20 lat temu ten przedział praktycznie nie istniał. Zejście poniżej 3 sekund wydawało się nierealne – ze względu na zmianę biegów, przyczepność opon itp. Dziś jest inaczej. Jeśli coś ma się nazywać supersamochodem, musi robić setkę w 2,9 sekundy lub szybciej. Próbowałem auta z czasem 2,9 s (np. Lamborghini Huracan Evo) – takie przyspieszenie to już atak na zmysły. Uzależniające i niebezpieczne ale i niepotrzebne.

Nie próbowałem, ale do niedawna na tym poziomie kończyły się możliwości samochodów drogowych. Z pewnością jest to wyniszczające dla mięśni kręgosłupa i błędnika. Chciałbym kiedyś spróbować, ale nawet bez tego wiem jedno – drogowe auta nie powinny mieć takich osiągów.

Tak szybko setkę robi nowe Xiaomi SU7 Ultra. Nie bez powodu słychać doniesienia z Chin, gdzie auto jest już oferowane klientom, że pojazd jest niebezpieczny. Jego możliwości przyspieszenia nie idą w parze z umiejętnościami przeciętnego kierowcy (i z hamulcami auta). Obłęd.

W przypadku najnowszych, najszybszych samochodów mówi się, że ten pomiar jest passé, a realny pogląd na osiągi daje dopiero test 0–200 km/h. To prawda, ale pamiętajcie – nawet 9 sekund do setki pozwala swobodnie jeździć zgodnie z przepisami. Entuzjaści będą oczekiwać więcej, to jasne, ale nie dajmy się zwariować. Najszybsze konstrukcje mogą być naprawdę niebezpieczne – niezależnie od rodzaju napędu.