Jedno z najdroższych Ferrari 348 czeka na klienta w Polsce. Ciekawe, jak długo będzie czekać

Ferrari 348 jest uznawane za model będący ogniwem łączącym klasykę i nowoczesność w tej włoskiej marce. Można oczywiście spojrzeć na to z różnych punktów widzenia - np. z takiego, że auto nie wygląda zbyt klasycznie, ale jednocześnie wygląda przestarzale - szczególnie na seryjnych, 5-ramiennych felgach.

W testach w prasie drukowanej podnoszono zarzuty, że samochód jest za drogi jak na swoje osiągi i prowadzenie. Przykładowo w Stanach Zjednoczonych w 1989 r. auto kosztowało ok. 95 tys. dol. - może się wydawać, że to nie aż tak straszna wartość, ale gdyby uwzględnić inflację i to przeliczyć, to dziś takie auto musiałoby kosztować... jakieś 205,5 tys. dol., czyli 762,5 tys. zł. I choć trzeba było wydać furę zielonych, to na prostej trzeba było uważać np. na Chevroleta Corvette w mocniejszych wersjach, a na zakrętach szeroki tył Ferrari mógł zostać boleśnie skopany np. przez Nissana 300 ZX - który, nawiasem mówiąc, też wszedł do produkcji w 1989 r., a wyglądał na model świeższy o co najmniej pół dekady.

Z drugiej strony, 348 nie było autem złym samym w sobie. Co więcej, to przecież na jego bazie zbudowano 355, które osobiście uważam za model zjawiskowy. Oba te auta mają natomiast wspólną cechę: genialnie brzmiące silniki V8, przy których modele w rodzaju F430 czy 458 brzmią jak odkurzacze osiągające kres swojego żywota podczas wciągania z dywanu sierści psa.

Auto ma charakterystyczny klimat przełomu lat 80. i 90. (choć nadal uważam, że seryjne felgi robią tu wielką szkodę), a gdy jako dzieciak zauważyłem Ferrari 348 tb na ulicy, to byłem absolutnie urzeczony tym widokiem. I choć nic nie przebije mojego ulubionego tria (F355/550/456), to wolałbym jeździć modelem 348 niż np. 360 Modeną czy wyżej wspomnianym F430, którego przód w mojej opinii wygląda jak mrówkojad (a szkoda, bo tył nadwozia też ma świetny).

Tym czymś jest tym razem cena. Ferrari 348 tb z 1989 r., które tu wystawiono przez firmę Olimp Premium Cars, jest bowiem oferowane za... 870 tys. zł. Żeby rzucić nieco więcej światła na sprawę: to nie tylko więcej, niż najdroższy egzemplarz, który kiedykolwiek sprzedał się na Bring a Trailer (102 tys. dol., czyli według ówczesnego kursu jakieś 403,5 tys. zł), to także więcej, niż w przypadku najdroższego Ferrari 348 wystawionego na mobile.de (to Spider za 140 tys. euro - 633 tys. zł). Ba - 870 tys. zł to niewiele mniej niż kwota, za którą sprzedano 1,5 roku temu jeden z 10 egzemplarzy zmodyfikowanych przez Zagato - żółte auto poszło wtedy za 218,5 tys. euro, czyli jakieś 939 tys. zł.

W treści oferty widnieje informacja, że samochód przeszedł kompleksową renowację - wliczając w to remont silnika i obszycie wnętrza skórzaną tapicerką na nowo. Od czasu renowacji w ogóle nie jeździł, choć podano stan licznika sprzed całej operacji - to 56 190 km. Kolejna zaleta: to podobno 4. wyprodukowany egzemplarz.

No dobrze, a co po stronie wad? Nie jestem specjalistą od Ferrari, ale przyznam, że niepokojąco wygląda mi wykończenie progów i dokładek zderzaków elementami w kolorze nadwozia. Owszem, takowe stosowano w 348, ale przejrzałem kilkaset zdjęć wczesnych egzemplarzy tego modelu, i wszystkie miały te elementy nielakierowane - po prostu czarne. Uwaga natury kolorystycznej dotyczy też grilla, jak to zwyczajowo nazywamy atrapę chłodnicy. Ale ponieważ tutaj grill nie pełni funkcji atrapy chłodnicy, to jest atrapą sam w sobie. Czyli to atrapa atrapy chłodnicy. DOBRA NIEWAŻNE. Ważne jest to, że seryjne samochody - jak wynika nie tylko ze zdjęć producenta, ale i zdjęć wielu egzemplarzy używanych - powinny mieć tło grilla w kolorze czarnym - prawdopodobnie właśnie po to, żeby nie rzucało się tak w oczy, że tam nic nie ma. A co jest w oferowanym aucie? Czerwień. Może to dlatego, że to czwarty egzemplarz.

Chciałbym wyraźnie zaznaczyć jedną rzecz: nie wykluczam, że tak to wyjechało z fabryki (tak samo jak nie wykluczam tego w przypadku progów i zderzaków) - w końcu to Włosi, z nimi nigdy nie wiadomo. Ale to tak, jakbyście wzięli np. Mercedesa czy Audi z fałszywymi końcówkami wydechu, po czym otwory w tychże końcówkach pomalowali na srebrno. No i seryjne felgi z czarnymi wykończeniami jeszcze mimo wszystko się jakoś zgrywały - z tymi kolorowymi się moim zdaniem gryzą.

Najmniejszym problemem są tu kontrowersje wywoływane przez nadwozie czy fakt, że auto nie jest jakoś potwornie szybkie (choć i tak nie jest źle: 6,3 s do 100 km/h i prędkość maksymalna równa 275 km/h).

Problem jest taki, że pojazd odpicowano do ostatniej śrubki i dorzucono mu kwotę przewyższającą cenę auta fabrycznie nowego, a efekt będzie taki sam, jak w przypadku klasyków, którymi nigdy nikt nie jeździł: wyjedziecie na drogę i po 100-kilometrowej przejażdżce zgubicie 50 tys. zł wartości. Ja tam nie wiem, ale biorąc pod uwagę, że Ferrari 348 - tb, ts, Spider, czy nowsze GTB, GTS - często można mieć w stanie konkursowym za połowę tej kwoty, to wolałbym jednak auto zadbane, ale które renowacji nie przeszło. Tym bardziej, że wybór jest spory: wyprodukowano prawie 8800 egzemplarzy różnych wersji tego auta.