Zagato obchodzi swoje 100-lecie. Oto kilka mniej znanych dzieł tego studia

Włosi są narodem wysoce zasłużonym dla motoryzacji. To właśnie stamtąd pochodzą tak znakomite studia jak Pininfarina czy Giugiaro. Kolejnym dużym graczem jest właśnie Zagato, założone w Rho w Lombardii w 1919 r. Obok dzieł takich jak zjawiskowe Alfy Romeo 6C i 8C, majestatyczne Bristole 406 i 407 czy sympatyczny Fiat 500 Coupe, Zagato ma też na koncie wiele mniej znanych i nierzadko kontrowersyjnych projektów. Oto niektóre z nich.

To najprawdopodobniej jedno z mniej udanych dzieł Włochów. Mniejsza o przód auta, który mimo wszystko jeszcze jakoś wygląda. Gorzej wypada tylna część nadwozia, a konkretnie tylna szyba. Zastosowano sporą „kopułę” w miejscu standardowego elementu, co z profilu wygląda jeszcze całkiem dobrze. Gorzej jest, gdy popatrzymy na auto od tyłu - pod szybą jest połać blachy, na której można by było zaparkować kolejnego Mustanga.

Mustang został przerobiony przez Zagato w 1966 r., gdy Ford wysłał jeden egzemplarz auta do tego studia. Zaledwie 8 lat później znaleziono go... na złomie. Po wyciągnięciu go stamtąd początkowo służył do amatorskich wyścigów - jeździł w nich aż do późnych lat 80. XX w. Potem pojazd został sprzedany aktualnemu właścicielowi, który okazjonalnie pojawia się za jego kierownicą na różnych imprezach motoryzacyjnych w Europie. Mustang Zagato nigdy nie popłynął z powrotem do Stanów Zjednoczonych.

Znany też jako Fiat 132 Aster Zagato. W sumie powstały 2 sztuki tego ciekawego, niewielkiego auta. Nie były one identyczne: pierwszy egzemplarz, zaprezentowany w 1972 r. na Turyńskim Salonie Samochodowym, miał otwierane przednie reflektory, podczas gdy druga sztuka (pokazana w Genewie w 1973 r.) zamiast tego miała charakterystyczną przezroczystą osłonę na niemal całą szerokość przedniego pasa - element ten nieco może przypominać rozwiązania z Citroena SM czy też Renault Alpine A310.

Najciekawszy jest jednak bok nadwozia, wyglądający trochę jak przeróbka w programie graficznym - polakierowana część auta jest w środkowej części wyraźnie obniżona, przez co szyby boczne są dość spore, a tylne słupki wyjątkowo potężne na tle filigranowej reszty nadwozia.

Obie sztuki wyposażono w seryjny, fiatowski silnik o pojemności dwóch litrów.

Myśleliście, że tylko Gemballa i Koenig Specials miały na koncie jaskrawożółte auta sportowe? No to proszę: oto 348tb Zagato Elaborazione, które powstało w 10 egzemplarzach (choć fakt faktem, nie wszystkie były w takim kolorze). Auto ma paskudny okropny oryginalny przód, podobnie zmodyfikowany tył, a także usunięte charakterystyczne „żaluzje” z tylnych lamp i z drzwi. Pojawił się też typowy dla Zagato dach z podwójnym wybrzuszeniem, a także pokrywa silnika ze szklanym „oknem”, dzięki któremu można było podziwiać 3,4-litrowe V8 bez otwierania tejże pokrywy. Samo Ferrari wpadło na podobny pomysł dopiero w 2000 r., prezentując 360 Modenę.

Oprócz powyższych zmian, każde takie Ferrari 348 mogło się pochwalić także felgami O-Z Racing i szlachetniej wykończonym wnętrzem. Mechanika pozostała nietknięta względem aut seryjnych.

Co ciekawe, jeden z tych 10 egzemplarzy jest aktualnie na sprzedaż - aukcja, podczas której samochód będzie można kupić, odbędzie się 25 maja. Jest to prototypowa sztuka, zaprezentowana w Genewie w 1991 r. Samochód od nowości jest w rękach jednego właściciela i przejechał jak dotąd 19500 km. Gorzej z ceną - przewiduje się, że osiągnie wartość z przedziału od 180 do 220 tys. euro.

Hyena powstała na bazie Delty HF Integrale 16V. Pokazane w Brukseli w 1992 r. auto przejęło z Delty m.in. układ napędu na obie osie i 2-litrowy silnik z turbodoładowaniem. Na potrzeby nowego coupe jednostkę napędową wzmocniono do 250 KM. Największa zmiana względem Delty to oczywiście nadwozie, które zdecydowanie zrywa ze stylistyką z przełomu lat 70. i 80. XX w. Dzięki wykorzystaniu aluminium i włókna węglowego, auto zrzuciło blisko 200 kg. Wraz ze wzmocnionym silnikiem pozwala to na sprinty do 100 km/h w czasie 5,4 s.

Lancia Hyena miała sporego pecha - najpierw Fiat wyciągnął wtyczkę i chciał zakończyć projekt, a gdy Marco Pedracini z Zagato i jego wspólnik, Paul V.J. Koot, przejęli gotowe auta i rozpoczęli produkcję, udało się zbudować tylko 24 egzemplarze. Za główny powód takiego stanu rzeczy uważa się zbyt wysoką cenę coupe Lancii - dysponując podobną kwotą, można było wyjechać z salonu nowym Porsche 911.

Fani samochodów japońskich z pewnością kojarzą firmę Autech - jest to założone w 1986 r. przedsiębiorstwo zajmujące się tuningiem Nissanów.

Za bazę do skonstruowania modeli Stelvio (z 1989 r.) i Gavia (1993 r.) posłużył Nissan Leopard, ale seryjny silnik VG30DET w Autechu Stelvio wzmocniono do ok. 280-320 KM, a w modelu Gavia wymieniono na podwójnie turbodoładowaną jednostkę VG30DETT z Nissana 300ZX.

Oba modele są do siebie dość podobne, choć Stelvio jest nieco ciekawsze, głównie za sprawą nietypowych lusterek zabudowanych nad przednimi błotnikami - z tego motywu zrezygnowano w Gavii. W obu tych autach zastosowano koła z charakterystycznymi wlotami powietrza pomagającymi chłodzić hamulce.

Powstały 104 sztuki Autecha Stelvio (według innych źródeł: 80), co wbrew pozorom nie jest aż tak beznadziejnym wynikiem zważywszy na fakt, że auto kosztowało tyle, co 2 egzemplarze... Hondy NSX-R. Autech Gavia to jeszcze rzadszy pojazd - najprawdopodobniej powstało tylko 30 takich aut.

Raptora pokazano we Frankfurcie w 1996 r., po trwających zaledwie 4 miesiące pracach. Konstrukcję samochodu oparto na Lamborghini Diablo VT, z którego Raptor przejął 5,7-litrowy silnik V12 o mocy 492 KM oraz napęd na obie osie. Zagato Raptor miał zdejmowany dach, a żeby wejść do środka, otwierało się nie tylko drzwi, ale całą „skorupę”, obejmującą również dach (jeśli był akurat założony) i przednią szybę.

Masa własna tego gada to zaledwie 1350 kg, dzięki czemu prędkość maksymalna sięga 330 km/h, a przyspieszenie do 100 km/h zajmuje ok. 4 s. Auto nie ma za to ABS-u.

Powstała tylko jedna sztuka Raptora, choć planowano budowę 50. Znajduje się ona obecnie w prywatnej kolekcji.

Harrier, bardziej znany u nas jako Lexus RX, również doczekał się wariantu stylizowanego przez włoskie studio projektowe. Ba, nawet dwa razy, ponieważ zmianom poddano zarówno pierwszego Harriera z 1998 r., jak i drugiego - z 2006 r.

Nie musicie regulować monitorów - proporcje obrazu są takie jak być powinny, podobnie jak złoty kolor felg. Oba Harriery Zagato uzbrojono w poszerzone nadwozia, nowe zderzaki, dodatkowe wloty powietrza i oczywiście szerszy rozstaw kół. Trudno powiedzieć, dlaczego powstała 1. generacja tego auta, nieco więcej wiadomo o nowszym modelu - został on opracowany, by uczcić 50-lecie firmy Toyopet, jednego z największych dealerów Toyoty w Japonii. Produkcja była limitowana - nowszego Harriera powstało tylko 250 sztuk, były dostępne z silnikami benzynowymi 2.4 lub 3.5 i z napędem na przednią oś lub 4x4. Starszy SUV z nadwoziem podrasowanym przez Zagato napędzany był przez 3-litrową V-szóstkę.

Czy którąś z tych ciekawostek byście przygarnęli? A może wolelibyście opisywaną ostatnią Alfę Romeo SZ lub coś w rodzaju elektrycznego Zagato Zele?