Kiedyś podrabiali Toyoty, dzisiaj je doganiają. Rzecz o marce, która dziś trzęsie branżą

W 1995 r. powstała spółka Shenzhen BYD Battery Company Ltd., produkująca baterie niklowo-kadmowe. Oddział firmy który nas interesuje, czyli BYD Auto powstał w 2003 r., kiedy producent ogniw zakupił mikroproducenta samochodów o nazwie Xi'an Qinchuan Automobile, a następnie zmienił mu nazwę. Wtedy powstał też pierwszy samochód z logo BYD, zwany Flyer - miejskie auto, będące de facto nowym nadwoziem na podwoziu starego Suzuki Alto.

Sześć lat później byli już jednym z najważniejszych producentów aut w Chinach, z sześcioma różnymi modelami w gamie - a przynajmniej tak wynika z katalogu samochodowego z 2009 r., który znalazłem ostatnio w czeluściach swojego mieszkania. W nim oferta BYD wygląda zgoła inaczej, niż ta którą znamy obecnie.

Ofertę BYD w 2009 r. otwierał miejski samochód F0. Nawet mało sprawne oko dostrzeże oczywiste podobieństwo do dobrze nam znanej i kochanej Toyoty Aygo I generacji, zarówno gdy mówimy o przedniej jak i tylnej części nadwozia, ale i wnętrza. Jednak sama nazwa również była uważana z kopię - gdy auto wprowadzono dwa lata wcześniej do sprzedaży, nosił on nazwę F1, jednak już po kilku miesiącach zmieniono ją na nową.

F0 był oferowany z tylko jednym silnikiem - benzynowym o pojemności jednego litra, skonstruowanym przez BYD, choć o parametrach podobnych do jednostki z Aygo/Citroena C1/Peugeota 107. W katalogu jest wspomniane o planach wprowadzenia nowego silnika o pojemności 0.8 l, lecz takowy nigdy się nie pojawił.

Większym od F0 modelem był F3. To kompaktowy sedan, którego przednia część nadwozia łudząco przypomina Toyotę Corollę IX generacji, jednak nie w dobrze nam znanej, europejskiej wersji, a tej oferowanej w Azji i Ameryce Północnej. Pod maską można było znaleźć popularne wśród chińskich producentów silniki Mitsubishi z serii Orion o pojemności 1.5 l i 1.6 l, a także jednostki BYD 1.5 l oraz 1.8 l. Do tego dostępna była także wersja F3DM - była to pierwsza na świecie masowo produkowana hybryda typu plug-in. Napędzał ją silnik benzynowy z modelu F0 o pojemności 1.0 i mocy 68 KM, oraz elektryczny silnik trakcyjny o identycznej mocy, wspomagany generatorem o mocy 34 KM. Zapowiadano również wersję elektryczną F3e, która jednak nie weszła do produkcji.

Była też wersja ze ściętym tyłem o nazwie F3R. I to jest kopia mojego ulubionego typu - przód i tył pochodzą z dwóch, zupełnie różnych od siebie samochodów, gdyż do przodu z Corolli, w wersji hatchback dołożono tył z Chevroleta Lacetti.

Na bazie F3 powstał też jego następca, czyli model G3 - jedna z trzech nowości na rok 2009. Odróżnia się on jedynie zmodernizowanym nadwoziem - hatchback G3R dostał jednak design tylnej części karoserii z modelu F3R.

Większy od modeli F3 i G3 był sedan F6. To zwyczajny, średniej wielkości sedan, którego jedyną ciekawostką stylistyczną zdaje się być tylna cześć nadwozia, nieco przypominająca swoim kształtem Mercedesa-Benza klasy S generacji W221.

Pod maską znajdziemy jednostki BYD o pojemnościach 1.8 l i 2.0 l, oraz flagowy motor Mitsubishi z serii Sigma, o pojemności 2.4 l. Dostępna była także wersja F6DM o napędzie hybrydowym typu plug-in, z tym samym układem, co mniejszy F3DM.

Największym modelem w ofercie BYD w 2009 r. był rodzinny van M6, czyli też druga z nowości na tamten rok. W tym przypadku mamy do czynienia z kolejną kopią Toyoty - tym razem trzecią generacją vana Estima, którego poprzednicy byli oferowani w Europie pod nazwą Previa.

M6 mógł zabrać na pokład siedem osób, zaś pod maską trafiały silniki z F6 - dwulitrowy benzyniak od BYD, oraz 2.4 z serii Sirius od Mitsubishi. Był dostępny w trzech wersjach wyposażenia, gdzie poza najtańszą był seryjnie wyposażany w kolorowy wyświetlacz systemu informacyjno-rozrywkowego, oraz kamerę 360.

Trzecią nowością BYD na 2009 r. było kompaktowe coupe-cabrio S8. Był to samochód dość wyjątkowy, gdyż był pierwszym chińskim kabrioletem, z elektrycznie składanym, twardym dachem. Mniej wyjątkowy był jego wygląd, gdyż przód do ewidentna kopia Mercedesa-Benza CLK, zaś tył to połączenie Opla Astry H w wersji CC, oraz Renault Megane CC, choć pewnie kilka kolejnych aut też będzie pasować.

Od strony technicznej bazował na modelu F6. Napędzał go silnik benzynowy o pojemności 2.0 autorstwa BYD, który przenosił moc na koła przednie. Niestety, ten pionierski dla Chin samochód okazał się kompletną klapą - jego produkcję zakończono po niecałym roku, z liczbą jedynie 103 sprzedanych egzemplarzy.

Na koniec został model, który najbardziej pasuje do obecnej oferty BYD. Chodzi o kompaktowego vana e6 o napędzie elektrycznym, którego prototyp pokazano w 2008 r., zaś do oficjalnej sprzedaży miał trafić w 2010 r.

Wg przewidywań, e6 miał mieć baterie o pojemności 48 kWh gwarantujące zasięg do 300 km, oraz cztery wersje napędowe - z jednym silnikiem z przodu o mocy 102 KM lub 218 KM, oraz z dwoma, w których do przedniego silnika dodano tylny o mocy 54 KM. Pierwsze przedseryjne egzemplarze (40 sztuk) wyjechały w 2010 r. na ulice miasta Shenzhen, gdzie były testowane w roli taksówek. Oficjalna sprzedaż rozpoczęła się rok później, z wcześniej przewidywaną ofertą jednostek napędowych, lecz z większą baterią o pojemności 60 kWh (w 2016 r. powiększoną do 82 kWh).

e6 zyskał zainteresowanie na poziomie międzynarodowym. W niewielkich ilościach był eksportowany do wielu krajów, w tym Australii, Stanów Zjednoczonych, Kanady, Belgii, czy Wielkiej Brytanii. Był to pierwszy model BYD, który osiągnął sukces poza Chinami, dzięki czemu pozostał w produkcji do 2021 r. Można go też nazwać pierwszym krokiem do przejścia na wyłączną produkcję samochodów elektrycznych, co nastąpiło w 2022 r.

Na domknięcie jeszcze małą ciekawostka - rok przed aktualnością opisanej oferty, w 2008 r. prezes BYD Wang Chuanfu deklarował, że w 2025 r. jego firma będzie największym producentem samochodów na świecie. Trzeba przyznać, że choć daleko mu do spełnienia tej obietnicy w całości, przez 17 lat wykonał kawał dobrej roboty w tym celu - różnice pomiędzy ofertą z 2009 r., a tą z 2025 r., tylko to pokazują.