Nie zgadniecie co będę robił w Sylwestra. Dobra, zgadliście, ale to nie Tomb Raider

Oczywiście, jakby ktoś nie pamiętał:

Ja mam swój karton resoraków, syn też ma swój, a córka – kilka ulubionych sztuk poupychanych w szufladach. Ostatnio z lubością przeczesywaliśmy kartony w sklepach w poszukiwaniu hotwheelsowych breloków do kluczy – nie wiem czemu oni nie wpadli na to wcześniej i wprowadzili dopiero jeden model. W każdym razie tak – Hot Wheels, Matchbox, Siku, Majorette – mamy tego tałatajstwa całkiem sporo, więc kiedy młodszy poprosił o Hot Wheels Unleashed na PS4, długo się nie zastanawiałem i gra wylądowała na dysku naszej konsoli.

Pierwsze, czego nie potrafiłem zrozumieć, to ładowanie paska Boostu przed startem. Albo kropki, bo część samochodów zamiast paska ma zestaw kropek. Podczas odliczania, gdy zniknie 3, a zanim pojawi się 2, trzeba wcisnąć i przytrzymać przycisk odpowiadający za przyspieszanie. Gdy trafisz idealnie – pasek ładuje się przed startem i możesz wystrzelić razem z peletonem. Jak nie trafisz i pasek mocy naładuje się w połowie, albo mniej – biada ci, uruchamiaj wyścig od nowa.

Wiadomo – przecież resoraki nie mają silników, coś trzeba było wymyślić. Może można to interpretować jako siła, z którą wypycha się auto na tor – sam nie wiem. Wymyślono to akurat tak, nazywa się Boost i trzeba się do tego przyzwyczaić. Zresztą, to nic trudnego, po chwili już bez problemu startowałem do każdego wyścigu z paskiem napełnionym przynajmniej w 3/4.

Wszystko, czego się nauczyłem o wyścigowej jeździe samochodem, w Hot Wheels Unleashed ląduje w koszu. Jeśli oczekujesz namiastki realizmu w prowadzeniu auta – to nie tu. Ale przecież mamy do czynienia z nieprawdziwymi autami, to i wrażenia powinny być nieprawdziwe.

Ten pasek boostu/mocy/energii – jak zwał tak zwał, szybko się wyczerpuje. A jedynym sposobem na jego ładowanie jest sunięcie autem w poślizgu. Trzeba się napędzić na starcie i tak układać resoraka w zakrętach, żeby się przez nie płynnie prześlizgiwać i za żadne skarby nie wytracić prędkości. Jak się zużyje cały pasek mocy (wszystkie kropki), a auto wytraci prędkość – umarł w butach. Bez resetu się nie obejdzie. Okropnie to frustrujące, szczególnie na początku.

Po pierwsze – auta wyglądają świetnie. W grze jest ponad 60 modeli, które można było kupić w prawdziwym sklepie i część mamy w swoich kartonach. Po drugie, można je modyfikować – jest odpowiednia zakładka w grze, w której samochód można przemalować, albo zdecydować, czy ma być wykonany z plastiku, czy z metalu (o ile tak można nazwać ten stop, z którego produkuje się Hot Wheelsy), jak ma być polakierowany i jak ozdobić go kalkomaniami. Mnie samego to nie wciągnęło, ale dzieciaki maksymalnie. Wciągnęły się też w  meblowanie piwnicy.

Tak, meblowanie piwnicy, bo to w tym pomieszczeniu zaczynamy zabawę i można je wykończyć wedle uznania i dostępności materiałów i elementów. Takie Simsy w świecie Hot Wheels. Materiałów przybywa wraz z liczbą ukończonych wyścigów – są nagrodami za zwycięstwa. Nawet mi nie przeszło przez myśl, żeby próbować cokolwiek meblować.

Wygrywać można też kolejne resoraki–niespodzianki i monety oraz zębatki służące do kupowania nowych aut i modyfikowania ich. Bo może i resoraki nie mają silników, ale wciąż można zmodyfikować je pod kątem przyspieszenia, przyczepności, skręcalności itp. Fajne jest też to, że różne auta różnie się prowadzą. Inaczej się układają w zakrętach, różnie zachowują się w powietrzu, inaczej dają się kontrolować w poślizgu – trzeba sobie znaleźć najwygodniejszą konfigurację.

Tych jest sporo i zlokalizowane są w różnych miejscach. Raz latasz w garażu, innym razem w skateparku, warsztacie, albo w szkolnych klasach, czy na budowie wieżowca. Na torach pojawiają się wspomagacze i przeszkadzajki. Samochody różnie zachowują się na różnych podłożach, inaczej trzymają się plastikowej nawierzchni toru, inaczej suną po wykładzinie, czy w przewodach wentylacyjnych. Zawsze warto szukać skrótów, wykorzystywać ukształtowanie terenu, jak się da – przeskoczyć z pętli na pętlę itp.

Oczywiście nie zawsze się udaje – kraksy, wypadnięcia z toru, lądowanie na przeszkodach – zdarzają się co chwile. I co świetne – pozostawiają ślady na samochodzie. Lakier zaczyna odpryskiwać, na karoserii pojawiają się zarysowania, a czasem pod światło widać nawet odciski palców. Tak jak to w czasie zabawy z resorakami bywa.

Jak komuś tory się znudzą, to może w edytorze budować swoje. Oczywiście z wykorzystaniem elementów, które można kupować też w prawdziwych sklepach i bawić się nimi naprawdę. Zresztą, w grze też można dokupować dodatki – producent zapewnił sobie dodatkowe źródło dochodu. Tak jak producenci samochodów, którzy proponują dodatki do kupienia zdalnie, albo w ramach abonamentu. W grze można sobie dokupić np. takie coś:

Dzieciaki spędzają z tą grą sporo czasu. Ganiają się na dzielonym ekranie, walczą z przeciwnikami komputerowymi, próbują też swoich sił w trybie multiplayer, w którym startują samochodami przygotowanymi według swojego pomysłu. Na Sylwestra zaplanowaliśmy sobie lokalny turniej. Do wygrania – Coupé Clip – czyli wspomniany na początku brelok. Ale to musiałem sobie kupić sam – do gry go nie dorzucają.