Szukasz samochodu z silnikiem umieszczonym ukośnie? Dobrze się składa, akurat jest jeden na sprzedaż

Samochód o nazwie Panther Solo pamiętam z katalogów "Samochody świata", które wychodziły na początku lat 90. Tam po raz pierwszy widziałem zdjęcie tego niecodziennego pojazdu. Firma o nazwie Panther Westwinds została założona w 1972 r. przez Roberta Jankela, tego samego który w Wielkiej Brytanii przebudowywał Rolls-Royce na co popadło - wydłużone limuzyny, kombi albo terenówki. Uznał on, że będzie budował własne samochody, lepsze niż wszyscy inni i nawet przez jakiś czas to działało z modelem Panther Lima/Kallista, podobnym trochę do Lotusa Sevena. Podejmował też inne, jeszcze bardziej szalone projekty, np. przebudowując Triumpha Dolomite żeby wyglądał jak salonik brytyjskiego domu z serialu "Co ludzie powiedzą", nazywając go Panther Rio i rzucając cenę dwa razy wyższą niż Dolomite. Jakimś cudem sprzedał tego prawie 40 sztuk.

Konkretnie Young C. Kim. Nowy właściciel uznał, że trzeba iść w auta sportowe z silnikiem pośrodku - wcześniej skupiano się na produkcjach wyglądających na lata 30. z silnikiem z przodu. W 1987 r. Kim pozbył się firmy Panther Westwinds na rzecz koreańskiej spółki Dong-A Motors, należącej do grupy Ssangyong. Opracowano wtedy wstępny projekt Panthera Solo, kompozytowego wozu z napędem od Forda - 1.6 CVH, który jednak został uznany za zbyt słaby, wolny i nieudany. W 1989 r. nadwozie przestylizowano, dodając ławkę z tyłu i całkowicie przekonstruowano układ napędowy. Wykorzystano silnik Coswortha 2.0 o mocy 206 KM, do którego wielkim nakładem sił i środków dobudowano stały napęd 4x4 ze skrzynią rozdzielczą całkowicie własnej konstrukcji. Jako że silnik nie bardzo chciał się zmieścić za tylną ławką, umieszczono go w absurdalny sposób - na ukos.

System napędu na 4 koła był niesłychanie skomplikowany i o ile niektóre elementy wykorzystano z Forda, to większość trzeba było opracować samodzielnie, co oczywiście podniosło koszt projektu. Ostatecznie udało się rozpocząć ręczną produkcję tego pojazdu i wytworzyć prawdopodobnie 25 egzemplarzy, z czego do dziś istnieje 19, a 11 w Wielkiej Brytanii. Większość z nich jest jednak podobno wyrejestrowana. Panther Solo, o ile nie rozczarowywał osiągami, o tyle był trapiony koszmarnymi awariami skrzyni rozdzielczej, której w warunkach garażowych nie dało się idealnie wykonać. Ogólnie jednak pojazd był na swój sposób wspaniały - szybki, dziwny i głośny. Nic dziwnego, że znalazło się paru majętnych Brytyjczyków, którzy dali się nabrać. Ojej, napisałem "nabrać"? Miałem na myśli oczywiście "przekonać".

Na niezbyt często odwiedzanej grupie Facebookowej "classic cars for sale uk" sprzedający o nazwisku Athanasiou wystawia Panthera Solo nr 23 o tablicach H736 HEV. To wóz, który w rejestrze właścicieli Pantherów figuruje jako kupiony przez osobę o nazwisku Vince Jones, więc pewnie musiał zmienić właściciela.

Jest to prawdopodobnie ten jedyny zarejestrowany i opłacony Panther Solo w Wielkiej Brytanii. Sprzedający oczekuje ofert na poziomie 100 tys. funtów. Zwracam uwagę na jedyne w swoim rodzaju osłony lamp przednich, które normalnie są zlicowane z błotnikiem, ale po włączeniu świateł obracają się, odsłaniając okrągłe reflektory, prawdopodobnie od Forda. Od Forda pochodzi też przednie i tylne zawieszenie, odpowiednio od Escorta i Scorpio.

Tylne lampy, których na zdjęciu nie widać, są z Forda Sierry. Czteromiejscowość tego auta można traktować tylko anegdotycznie, nikogo z tyłu posadzić się nie da.

Auto pokazano za wcześnie, w formie mocno niedokończonej. Gdy przyszło do budowy seryjnych egzemplarzy, okazało się że technologia produkcji nadwozia jest katastrofalnie niedopracowana. Przedziwne trzywarstwowe panele zewnętrzne składały się z aluminiowej siatki włożonej między dwie zewnętrzne warstwy żywicy epoksydowej. Najdrobniejszy błąd przy formowaniu i suszeniu sprawiał, że wszystko się wyginało i można było to wywalić do kosza. Brzmi jak wspaniały pomysł na budowę samochodu. Kolejnym problemem była nadmierna masa takiej konstrukcji i zauważalna w detalach bylejakość wykończenia. Nie wiem, co kierowało klientami, którzy to kupowali, ale na szczęście było ich niewielu. Produkcja ustała w roku 1990.

Dla ekscentryka w rodzaju sułtana Brunei, być może tak. Jeździć się tym nie da, co podkreśla przebieg sprzedawanego egzemplarza: 5500 km. Jest to więc tylko ozdoba kolekcji i do niczego innego służyć nie może, ale można zapraszanym do pałacu gościom opowiadać tę historyjkę o samoutylizującej się skrzyni rozdzielczej czy samognącym się nadwoziu, sącząc prosecco. Potem można przejść dalej i demonstrować kolejne potworki z kolekcji ku uciesze gości. Żaden jednak nie będzie miał silnika na ukos. Tego przebić się nie da.