W Turcji kroją nie tylko mięso na kebab. Klasyki nie mają tu łatwego życia

Pozdrawiam z Kapadocji. Tak, to ta piękna, instagramowa kraina pełna kolorowych balonów latających nad malowniczym, księżycowym krajobrazem. Tyle że teraz nic nie lata i nie jest wcale tak pięknie, bo co prawda przedwczoraj termometry wskazywały ponad 20 stopni Celsjusza, ale teraz mamy -1, a wiatr urywa głowę. Do tego pada deszcz ze śniegiem. Ale przynajmniej testy Toyoty Hilux - bo to właśnie powód tej wizyty - przebiegają w trudnych warunkach. Czyli ten pickup może się popisać.

Nie byłbym sobą, gdybym jadąc przez prowincję w samym środku Turcji co chwilę nie przystawał na widok jakiegoś ciekawego grata i nie męczył towarzyszy podróży tym, że muszę zrobić kolejne zdjęcie.

O ile z dawnej wizyty w Stambule albo w którymś z kurortów pamiętam raczej zatrzęsienie świeżych i niespecjalnie ciekawych aut (Fiat Tipo, Renault Fluence, Toyota Corolla), o tyle sytuacja w tym regionie jest ciekawsza. Oczywiście, z punktu widzenia miłośnika starej motoryzacji. Użytkownicy tych aut pewnie woleliby jednak kupić sobie nową Corollę.

„Można nawet spotkać Tofasy będące jeszcze dokładną kopią Fiata 131, na którym bazują – później Turcy zrobili do swojego narodowego samochodu własne nadwozie” - tak red. Tymon pisał w tekście opisującym wrażenia z tureckich dróg napisanym niemal trzy lata temu. Nic się nie zmieniło - te wozy nadal jeżdżą i jest ich naprawdę wiele. Mogą mieć ponad 40 lat, ale wciąż dzielnie służą. Bywają w różnym stanie, ale raczej nie widać pojazdów skrajnie zaniedbanych lub „polepionych” na taśmę. Poobijane - owszem, ale nie są szokująco zniszczone, jak bywają np. w Maroko.

Nie brakuje także nieco nowszych Tofasów z tureckim nadwoziem, czyli modeli Dogan (1985-2001) i Kartal (1985-2003). Wciąż jeździ dużo Tempr (produkowanych tu na licencji), nie chcą umrzeć Uno, a jeśli chodzi o inne marki niż Tofas/Fiat, silne są stare Renault, jeździ też mnóstwo Opli sprzed lat, z Vectrą A na czele. Zaskakująca może być popularność Skody Favorit i Łady 110/111.

Sporo dzisiejszych, testowych kilometrów przejechaliśmy po bezdrożach, ale gdy pod kołami znajdował się asfalt, był zwykle dobrej jakości. Drogi są szerokie, ale zdarzają się na nich dziwaczne z naszego punktu widzenia rozwiązania, takie jak nawrotki na trasach wyglądających na autostrady. Turcy raczej z dystansem podchodzą do ograniczeń prędkości, ustawionych zresztą zazwyczaj z olbrzymim zapasem (czyli znak każe jechać 30, wszyscy jadą 80, nikt nie umiera ani nie eksploduje).

Zdarza się, że nie włączają świateł w sytuacji, w której raczej należałoby to już zrobić. Popularną modyfikacją są za to chińskie LED-y, oślepiające jak żarówka podczas policyjnego przesłuchania w filmach.

Nie mówię akurat o jedzeniu, choć akurat to w Turcji można naprawdę docenić. Zauważyłem, że lokalną specjalnością jest… obcinanie dachów samochodom klasycznym. Tak okaleczone wozy - przeróżne, od VW Garbusa po amerykańskie krążowniki - służą potem do wożenia turystów, głównie z Dalekiego Wschodu, po atrakcjach Kapadocji. Widok jest dość przykry.

Gdyby stare auta mogły odczuwać strach, z pewnością trzęsłyby się na myśl o trafieniu do Turcji. Szlifierka idzie w ruch, a o sztywności nadwozia nikt potem nie myśli. Nie ma żadnego dachu - jeśli pada, kładzie się na auto jakąś płachtę. Albo i nie. Dziękuję za taką przejażdżkę. Ciekawe, czy montują do nich jeszcze silniki z Tofasa - w stylu kubańskim.

Tak czy inaczej, jedźcie do Turcji, najlepiej poza duże miasta. To raj dla graciarzy. Tylko obyście trafili na inną pogodę. Na koniec: jeszcze kilka fotek.