Byłem w kraju, w którym samochody mają naklejki jak pralki. Trzeba tam uważać na garby

Czy byliście już w Omanie? Jeśli jeszcze nie, istnieje duża szansa na to, że wkrótce się to zmieni. Ten spokojny, bezpieczny i zachowujący niełatwą neutralność w burzliwym regionie świata kraj (nazywany czasami „Szwajcarią Bliskiego Wschodu”) stał się prawdziwym przebojem wśród Polaków, którzy chcą i mogą uciec od zimy. Po siedmiu i pół godziny niezbyt przyjemnego lotu, bo odbywającego się w samolocie przystosowanym do pokonywania raczej krótszych dystansów, znajdujemy się w krainie palm, piasku, ale i zaskakująco zielonej przyrody. Jest kulturalnie i przyjemnie, a sklepikarze potrafią już zapytać w naszym języku, jak się mamy. Jeśli trend się utrzyma, niedługo powinni poznać kolejne polskie zwroty.

Niezależnie od tego, czy wolicie spędzać czas statycznie i powiększać swoje ciało za sprawą popełniania grzechu nieumiarkowania w jedzeniu czy piciu, czy preferujecie aktywne wakacje, Oman się sprawdzi. Ale czy sprawdzi się również jako cel podróży dla kogoś, kto lubi samochody? Musiałem to sprawdzić, bo nawet pod palmami nie przestaję oglądać się za nudnymi sedanami i czytać o nowych, elektrycznych SUV-ach.

Byłem na południu, w Salalah, a stolica - Muskat - może być jeszcze ciekawsza. Ale i w moim przypadku było na co popatrzeć. Po pierwsze - to kraina Toyoty Land Cruiser. „Kup Land Cruisera” to porada, którą otrzymuje niemal każdy Omańczyk zastanawiający się nad zmianą auta. Modele z wiecznie żywej serii 70 dostarczają arbuzy i wielbłądy, a różne „duże” Land Cruisery (kiedyś znane jako V8, dziś mające pod maską „zaledwie” sześć cylindrów) wożą rodziny, turystów i prestiż. Częste są też Lexusy LS, również te najstarsze. Nie brakuje Nissanów Patroli, czasami gdzieś przemknie egzotyczne dla nas auto chińskie albo amerykański duży SUV/pickup w rodzaju Suburbana czy Tahoe, a potem jeszcze pięć kolejnych Land Cruiserów. Ci, którzy lubią się wyróżniać, biorą FJ Cruisera. Gratów raczej nie ma - jeśli już, czasem przemknie gdzieś poobijana Corolla. To raczej zamożny kraj.

Typowo dla Bliskiego Wschodu, tutejsi kierowcy uwielbiają jeździć z folią na fotelach i innych elementach wnętrza auta. Podobno to po to, by słońce nie niszczyło plastików i by skóra na fotelach się nie zużywała. Siedzenie na folii w rozgrzanym wozie to raczej średnia przyjemność. Wygląda na to, że gdy jeden pokrowców komplet się zużyje, zamawia się nowy - trudno mi uwierzyć, że 25-letni Lexus ma wciąż na fotelach tę samą folię, z którą opuścił salon.

Nic dziwnego, że mieszkańcy jedynego kraju na O chętnie biorą auta z wielkimi silnikami. Litr benzyny - rosnącej tu, nieopodal, pod tym krzaczkiem - kosztuje w przeliczeniu ok. 2,50 zł. Jednocześnie, niektórzy narzekają na taki stan rzeczy. Kilka lat temu cena była jeszcze niższa i wynosiła ok. 1,50 zł za litr. Jak można się domyślić, autami elektrycznymi nikt nie zaprząta tam sobie głowy. Nie widziałem ani jednego.

Oglądanie aut na omańskim parkingu może zadziwić przybysza z Europy. Niektóre tamtejsze auta mają bowiem na szybie dużą naklejkę, przypominającą te z pralek czy lodówek. Tak jak w przypadku sprzętu AGD, również i tutaj chodzi o wydajność energetyczną, czyli zużycie paliwa. Sensem jest umożliwienie kierowcom łatwego porównywania tego parametru w autach i wybrania modelu najkorzystniejszego dla siebie i dla portfela.

Naklejkę trzeba nakleić po lewej stronie auta. Najczęściej widnieje na szybie w tylnych drzwiach, ale widziałem też krótkiego pickupa (czyli pozbawionego takich drzwi), który miał kartkę na… szybie bocznej w drzwiach kierowcy. Czy to przypadkiem nie zasłania świata? Pewnie tak, ale przepis to przepis. Druku nie wolno zrywać przed sprzedażą auta, pod groźbą kar - a przynajmniej tak tam napisano. Przepisy obowiązują od niedawna, więc widać też wozy bez „eko-karteczek”.

Oceny spalania poszczególnych wozów bywają zaskakujące - np. MG3 1.5T zostało ocenione na „excellent” mimo że pali dużo, jak na wóz tej wielkości - być może jednak wynik odniesiono do rezultatów Land Cruiserów.

Polskie prawo jazdy wystarczy turyście, który ma ochotę na podbój omańskich ulic i tras. Ruch jest bardzo mały i spokojny - to nie jest kraina kierowców, którzy trąbią częściej niż oddychają. Nie brakuje miejsca do parkowania, a jakość dróg jest dobra. Pusta, prosta i równa autostrada może zachęcać do szybkiej jazdy, lepiej jednak nie przesadzać. W końcu na wakacjach nie powinniśmy mieć powodów do pośpiechu.

Czytaj również:

W miastach zdarzają się kamery na skrzyżowaniach, a omańskie autostrady są najeżone fotoradarami. Jest ich więcej niż billboardów przy trasach w Polsce. Nie są poprzedzone znakami, ale dość łatwo je zauważyć. Mandaty nie są ponoć zbyt wysokie (za niewielkie przekroczenie to ok. 100 zł, za większe 300-500 zł), przepisowych 120 km/h przekraczać i tak nie warto.

Pogłowie tych wytrzymałych zwierząt jest w Omanie wielkie, choć regularnie zmniejsza się za sprawą bliższego kontaktu ze zderzakami Land Cruiserów. Niestety, wielbłądy często pasą się na lewym pasie autostrady. Są powolne, co ma swoje plusy (bo raczej nie wskakują nagle przed auto jak sarna, tylko wcześniej widać, że się czają), ale i minusy (bo sprzed niego sprawnie nie uciekną).

Miejscowi kierowcy opracowali już system ostrzegania się przed zagrożeniem - jeśli auto przed tobą włączyło światła awaryjne, to oznacza, że pora hamować, bo w pobliżu stoją wielbłądy. Czasami można trafić też na rozpasane krowy. Trzeba uważać, bo wypadki ze zwierzętami są naprawdę częste i bywają tragiczne w skutkach.

Na koniec - jeszcze kilka zdjęć aut z krainy chodzenia w klapkach w lutym.