Fiat

Regularnie czytam wiadomości o zbliżających się licytacjach kolekcji aut zabytkowych, zwłaszcza włoszczyzny. Lancie, Ferrari, Maserati i inne cacka są wystawiane przez domy aukcyjne, a najniższa cena wywoławcza jest przeważnie wyższa niż wartość mojego mieszkania.

Polskie Fiat 125p z pierwszych roczników w Polsce mają status pożądanych klasyków. Nie spotyka się już ich jako zmodyfikowanych samochodów do jazdy na co dzień. Co innego na Ukrainie – tam wciąż można natrafić np. na kanta z 1969 r. z silnikiem Dacii Logan.

Wczoraj znowu ktoś odkopał projekt RYŚ 126p z Wrocławia, o którym pisałem we wpisie o „scamochodach”. 

Każdy ma jakieś marzenia – podobno istnieją także tzw. samochody marzeń, choć na żadnej z list takich aut nie widziałem nigdy wozów, o których marzę ja. 

Kiedyś nawet nagrałem o tym film: nie rozumiem na czym polega urok jazdy kamperem. Łączy on w sobie wszystkie złe cechy domu i samochodu.

To już koniec. Ostatni Volkswagen Beetle zjechał z taśmy produkcyjnej w Meksyku, pozostawiając nas z pytaniem, czy takie „lifestyle’owe” samochody mają jeszcze w ogóle rację bytu.

Rzecznik Fiata potwierdził, że nowa wersja Fiata 500 w wersji elektrycznej będzie wytwarzana we Włoszech, a koszt stworzenia linii produkcyjnej to 700 mln euro.

Firma carsharingowa Panek stawia na klasyki i swoim warszawskim użytkownikom oddała do dyspozycji już trzy samochody mentalnie zakorzenione w PRL (nawet jeśli wyprodukowano je już później). Ostatnio doszedł Fiat 125p. Co dalej?

Czy grzebanie po śmietnikach może być elementem remontowania klasyka? Jak się okazuje – zdecydowanie tak.

29 czerwca minęło 28 lat od zakończenia produkcji Fiata 125p. Z tej okazji pora na aktualizację z frontu prac nad moim tragicznym kantem. Oto druga część relacji z remontu polskiego Polskiego Fiata.