Używana Dacia Duster w czterech smakach. Które silniki brać pod uwagę?

Zacznijmy od wyjaśnienia: tak naprawdę samochód o nazwie Dacia Duster istniał już wcześniej, tak bowiem ochrzczono ARO 10 w wersji na rynek brytyjski. Dla ułatwienia, jako że to i tak nie była konstrukcja Dacii, 1. generacją będę określać samochód, który wszyscy kojarzymy z naszych ulic - niewielkiego SUV-a, którego produkcja ruszyła w 2010 r. Jego fabryczne oznaczenie wewnętrzne to HS (aktualnie oferowany w salonach Duster nosi oznaczenie HM).

Po prezentacji pierwszego Logana i Sandero, rumuńska Dacia nabrała wiatru w żagle. Pod rządami Renault i dzięki wykorzystaniu sprawdzonej francuskiej techniki, jakość zdecydowanie się poprawiła, a Dacie zaczęły sprzedawać się coraz lepiej - nie tylko na rynku rodzimym, ale także w Europie Zachodniej. Ale prawdziwym hitem na wielu rynkach została Dacia Duster, która najpierw została zaprezentowana nie w wersji produkcyjnej, a jako... pojazd skonstruowany z myślą o wyścigach po lodzie (seria Andros Trophy). Takie auto świat poznał 17 listopada 2009 r., natomiast na wariant produkcyjny trzeba było poczekać odrobinę dłużej - do 8 grudnia tego samego roku. Produkcja wystartowała w 2010 r.

Rodzina platform B została zaprojektowana wspólnie przez Renault i Nissana, ale wariacja B0 była wykorzystywana głównie przez Dacię. Wyjątki to m.in. Łada XRAY, Renault Kaptur (podobny do Captura, ale o większym rozstawie osi, u nas nieoferowany) czy Mahindra Verito Vibe, którą można by traktować jako indyjski odpowiednik Dacii Sandero, gdyby nie ten drobny szczegół, że to nie hatchback, a notchback. Mówiąc po ludzku: klapa bagażnika otwiera się sama, bez tylnej szyby.

Wróćmy jednak do Dustera. Na większości europejskich rynków auto oferowano z trzema silnikami benzynowymi i jednym dieslem (choć dostępnym w różnych wersjach mocy, zależnie od rocznika). To oznacza, że stosunkowo łatwo jest dobrać odpowiednią wersję do swoich oczekiwań - wliczając w to jazdę w terenie, bo ten SUV w wersjach 4x4 radzi sobie w takich warunkach zaskakująco nieźle.

Jednostka pamiętająca jeszcze czasy motorów Cleon-Fonte, stosowanych od lat 60. XX w. - choć oczywiście silnie zmodyfikowana. Silniki K4M stosowano w wielu modelach Renault, od Twingo zaczynając, na Lagunie kończąc.

„Na papierze” K4M wygląda jak zupełnie niezły wybór dla Dacii Duster - ma 105 KM, 148 Nm i powinien umożliwić sprint do 100 km/h w 11,8 s (12,8 w wersji 4x4) oraz osiągnięcie 165 km/h (160 w 4x4). W praktyce regularnie jest to jednostka opisywana jako zbyt słaba dla tego auta, a przez to niezbyt dynamiczna i paliwożerna. Ma też jednak niepodważalne zalety - konstrukcja jest prosta i niezawodna, dzięki czemu obsługa serwisowa jest tania. Poza tym silnik K4M bardzo dobrze znosi zasilanie LPG. Z powtarzających się usterek mamy tu głównie awarie cewek zapłonowych, co niekoniecznie jest winą samych podzespołów - przy złej pogodzie pod maską może skraplać się woda, która potem kapie akurat w okolicy cewek.

Dustery z K4M produkowano aż do 2018 r., przy czym nie na każdym rynku były one potem dostępne - na ogół zastępowano je w gamie mocniejszą jednostką Nissana, oferowaną pod nazwą handlową SCe. Warto też mieć na uwadze, że Dacie z K4M występowały w wariantach fabrycznie przystosowanych do spalania etanolu (moc: 114 KM) lub LPG (102 KM) - ale znalezienie aut w tej pierwszej wersji na rynku wtórnym może być problematyczne.

Pomimo tej samej pojemności skokowej co w przypadku K4M (czyli 1598 cm3), jest to zupełnie inny silnik. W Dusterze osiąga 114 KM i 156 Nm. Auta z tą jednostką napędową przyspieszają do 100 km/h o sekundę lepiej niż z silnikiem starszego typu, nieco wzrosła też prędkość maksymalna (do 170 km/h w 4x2, do 168 km/h w 4x4). Nadal nie jest to więc demon prędkości, ale jeździ się takimi autami zauważalnie lepiej.

Pomimo tego, że także i tu mamy do czynienia z wielopunktowym wtryskiem paliwa, to dla osób zainteresowanych instalacją LPG silnik ten ma kilka wad, w tym brak hydraulicznej kompensacji luzów zaworowych i niezbyt wytrzymałe gniazda zaworowe. Nie wyklucza to możliwości jazdy na gazie, ale zdaniem niektórych gazowników może być tu konieczny montaż systemu lubryfikacji gniazd zaworowych. W każdym razie zdecydowanie lepszym wyborem do LPG jest jednostka K4M.

W przeciwieństwie do jednostki K4M, HR16DE/H4M ma nie pasek, a łańcuch rozrządu. Nie powinno się jednak oczekiwać, że starczy on na cały okres eksploatacji auta, choć 200 tys. km powinien wytrzymać.

Silnik SCe był dostępny dopiero od 2015 r., nie zbiegło się to więc w czasie z zaprezentowaniem Dacii Duster po liftingu (2013 r.).

Dzięki turbodoładowaniu to zdecydowanie najprzyjemniej jeżdżący benzynowy wariant Dustera. Takie Dacie oferują 125 KM i 205 Nm, co pozwala na przyspieszanie do 100 km/h w 10,4-11 s i osiąganie do 177 km/h. Silnik 1.2 TCe pojawił się przy okazji liftingu rumuńskiego SUV-a, ale początkowo tylko z napędem na jedną oś - chętni na wersję z dołączanym napędem tylnych kół musieli poczekać do 2015 r.

Trzeba tu wyraźnie zaznaczyć, że istniały dwie rodziny silników o handlowym oznaczeniu 1.2 TCe. Pierwsza z nich bazowała na starszych silnikach serii D Renault i miała m.in. wielopunktowy wtrysk paliwa. Tego silnika NIE stosowano w Dacii Duster. SUV korzystał z nowszej jednostki H5Ft, która ma wtrysk bezpośredni - co stawia pod znakiem zapytania opłacalność montażu instalacji gazowej. Do częściej spotykanych problemów należy głównie ponadnormatywne zużycie oleju, czasem zdarzają się też wypalone uszczelki pod głowicą.

Tak, to to słynne 1.5 dCi, które w starszych autach potrafiło sprawić mnóstwo problemów. Na szczęście w Dusterze to przeszłość - owszem, zdarzają się problemy z osprzętem, ale nie częściej niż u konkurencji.

Silniki K9K oferowano w Dusterze 1. generacji przez cały okres produkcji. Tylko przez pół roku produkowano wariant 86-konny (dostępny tylko z napędem na przednie koła; 13,9 s do 100 km/h, prędkość maksymalna 156 km/h), poza nim były dostępne wersje 90- i około-110-konne. Około, bo mogły mieć od 107 do 110 KM, zależnie od rocznika i rodzaju napędu.

Dacia Duster z 90-konnym dieslem potrzebuje 13,8-14,9 s na przyspieszenie do 100 km/h i może osiągnąć maksymalnie 156-158 km/h. Mocniejsze warianty są znacznie sprawniejsze na drodze - czas sprintu skraca się do 11,8-12,9 s, a prędkość maksymalna wzrasta do 168-171 km/h.

Sporą zaletą jest fakt, że filtr cząstek stałych (DPF) w Dusterach dysponuje dodatkowym wtryskiwaczem, dzięki czemu auta te są bardziej odporne na miejską eksploatację niż samochody z tzw. filtrami suchymi. Co oczywiście nie znaczy, że jest to wybór optymalny do jeżdżenia wyłącznie po mieście - w takim przypadku lepiej postawić choćby na wariant benzynowy K4M, z gazem lub bez.